In veranderprocessen horen we het wel eens voorbijkomen: mensen die zeggen dat ze ‘verandermoe’ zijn. Ze geven aan dat er toch niets veranderd, we al lang bezig zijn en dat het vroeger beter was. Zij worden inderdaad moe, maar niet van het veranderen, maar van het niet-veranderen. Terwijl langzaam aan iedereen in de organisatie wel veranderd, zetten zij continu de hakken in het zand. Omdat ze steeds worden geconfronteerd met verandering en er zelf actief niet aan willen bijdragen, worden ze moe. Hoe ga je hiermee om? Wat is een effectieve aanpak?
Achterblijvers
Deze mensen die tegenwerken zijn waarschijnlijk achterblijvers, oftewel ‘laggards’, een term uit de innovatietheorie van Everett Rogers. Rogers ontwikkelde in 2003 een model om de verspreiding van een innovatie of een verandering in een groep in de tijd te zien. Hij schreef erover in het boek Diffusion of Innovations. Hij onderscheidt vijf stadia, waarin vijf verschillende groepen mensen worden onderscheiden die het product of nieuwe idee accepteren, zie de afbeelding.
Zorg voor focus
Mijn tip: negeer de verandervermoeiden. Ze dragen sowieso niet bij aan de verandering en willen ook niet bijdragen. Dus laat ze hun gang gaan. Focus je op de ‘innovators’ en ‘early-adopters’ uit de eerste twee stadia. Zij staan open voor verandering en hebben zin om iets nieuws uit te proberen. Vraag deze mensen om iedere week twee mensen te inspireren om mee te veranderen. Zo zorg je voor een ‘epidemie’ van verandering.
Hoor je wel eens in je organisatie dat mensen ‘verandermoe’ zijn? Laten we dan eens koffie drinken om te kijken hoe we een bruisende veranderepidemie kunnen starten.
