De grootste ontdekking

De kleine jongen zat helemaal alleen op de trap in de hal. In de woonkamer hoorde hij het gedempte geluid van het gesprek aan tafel. Zijn broertje lachte om iets dat pappa vertelde. Niemand was zich bewust van het historische moment dat zich ging voltrekken.

Heel zachtjes ging hij een paar treden hoger zitten, de ruwe vloerbedekking schuurde tegen zijn kuiten. Straf had hij. Hij wilde de spruiten op zijn bord – het waren er maar drie, zei papa – niet opeten. Vies vond hij ze, zachte glibberige groene bolletjes met een rare smaak. En nu had hij straf. Nou ja, straf? Wie bepaalt eigenlijk of dit straf is?

De trapzitter dacht na. Op de achtergrond klonk het geluid van borden die werden opgestapeld, tijd voor het toetje. De jongen hoorde het niet, diepe gedachten had hij. En toen deed hij de belangrijkste ontdekking die een mens in zijn leven kan doen: “Ik vind het eigenlijk wel prima zo, lekker rustig op de trap. Ik bepaal zelf of ik dit erg vind of niet, of ik ga zitten huilen of er juist blij mee ben. Daar kan pappa, mamma of wie dan ook niets aan veranderen”.

Een glimlach gleed over zijn gezicht. De zevenjarige had de ultieme vrijheid gevonden. De vrijheid om zélf te kiezen wat een situatie met je doet.

Geschreven door Gabe
17 november 2013

Lees verder