Wat je van een lopende robot kunt leren

Eén van de lastigste onderwerpen in de robotica is het laten lopen van een robot. Jarenlang is geprobeerd een robot te laten lopen door alle bewegingen van de benen exact uit te rekenen. Er werd een video-opname van een lopende mens gemaakt en alle afzonderlijke beeldjes vormden een voorbeeld voor de robot. Hoe meer rekenkracht je de computer van de robot geeft, hoe vloeiender hij gaat lopen. Maar op één of andere manier bleef het er onnatuurlijk en houterig uit zien. Bovendien verbruikten deze robots veel meer energie dan mensen en konden ze moeilijk uit de voeten met verschillende ondergronden en obstakels. Blijkbaar is het in kleine stapjes opknippen van de gewenste beweging niet de oplossing om een robot vloeiend te laten lopen.

Er kwam pas echt vooruitgang met lopende robots, toen het idee van in stukjes hakken en totale beheersing werd losgelaten. En daar kunnen we in management- en veranderland wat van leren…

Voor managers is verandering vaak een even lastig onderwerp als het laten lopen van een robot voor een werktuigbouwkundige. En de gekozen oplossing lijkt er – gek genoeg – verdacht veel op. Managers zijn dol op best-practice methoden die zich elders hebben ‘bewezen’: de video-opname. Je bekijkt de ‘video’ goed, hakt het traject op in voorgedefinieerde stapjes en huurt externe consultancy-rekenkracht in. Je voert het programma uit en verwacht een vloeiend verlopend veranderproces. Helaas blijkt dat niet het geval. De gecreëerde beweging is verre van vloeiend, de ondergrond blijkt ‘glad ijs’ en er zijn onverwachte obstakels. Voor je het weet ligt je traject op zijn rug te spartelen, met zijn pootjes omhoog. Net als in de robotica, is hier een totaal andere benadering nodig.

Een grote stap in het ontwikkelen van een lopende robot is gezet door een onderzoeker van de TU Delft.  Hij bekeek het eens van de andere kant: wat als we de controle over de beweging loslaten? Een mens berekent tijdens het lopen toch ook niet alle tussenstapjes van zijn been? Feitelijk geef je je been een slinger in de goede richting en kijk je waar hij uitkomt. Mocht dat niet precies goed zijn, bijvoorbeeld door een scheve stoeptegel, dan corrigeer je dat met je volgende stap. Bij de TU zijn ze dat ook met robots gaan doen: het been gewoon een slinger in de goede richting geven en de robot zichzelf laten corrigeren. Het resultaat: vloeiende, natuurlijke bewegingen die nog minder energie kosten ook!

Stel nou eens dat je eenzelfde benadering kiest voor je organisatieverandering. Je stapt af van je drang naar totale beheersing. Je hebt het lef om zonder de schijnzekerheid van een totaal gepland project te starten. Je weet waar je uiteindelijk uit wil komen. Het enige dat je dan hoeft te doen is een impuls geven voor de eerste stap de goede kant op. Daarna is de kunst om steeds op het juiste moment een nieuwe impuls te geven, om de beweging in gang te houden. Dat vraag wel wat van je als veranderaar. Het is namelijk niet meer voldoende om op vooraf geplande momenten je tweewekelijkse projectvergadering houden en op basis van maandrapportages sturen. Je kunt het niet overlaten aan externe consultants. Je zult echt betrokken moeten zijn, de organisatie en de mensen moeten kennen. Alleen dan kun je op het juiste moment, de juiste impuls aan de juiste mensen geven. Is dat het waard? Dat denk ik wel. Want uiteindelijk levert je dat een vloeiende beweging in de goede richting en kost het veel minder energie.

Wat goede impulsen zijn om een verandering op gang te brengen en te houden? Dat hoor ik graag van jou! Deel je ervaringen via het onderstaande formulier. Alvast bedankt!

Geschreven door Gabe
13 september 2011

Lees verder

Wie zorgt er voor de CEO?

Wie zorgt er voor de CEO?

Eindbaas zijn van een bedrijf of organisatie kan in goede tijden al eenzaam zijn. De uitdagingen zijn nu groot en niemand heeft de kant en klare antwoorden. Ik heb de kant en klare antwoorden ook niet, maar kan je wel helpen om er dichterbij te komen.